عاشقانه ای به سبک حضرت علی علیه السلام

می دانید حضرت علی علیه السلام در دعای کمیل چگونه با خدا حرف می‌زند؟

حضرت قبل از اینکه این حرف ها را بزند، عاشقانه ترین جمله ی بندگی و عاشقانه ترین جمله بشریت را می گوید:

خدایا گیرم که بر عذاب تو صبر کنم، دوری تو را چگونه تحمل کنم.

انگار تحمل دوریِ خدا برای حضرت، سخت تر از تحمل عذاب است.

آری! جهنمِ حضرت ، جهنم فراق و دوری از معشوقش است.

خدایا به این عاشقت قسم، که وجود ما را از عشق به خودت مزین بگردان.

فَهَبْنِی یَا إِلَهِی وَ سَیِّدِی وَ مَوْلاَیَ وَ رَبِّی صَبَرْتُ عَلَى عَذَابِکَ فَکَیْفَ أَصْبِرُ عَلَى فِرَاقِکَ، وَ هَبْنِی (یَا إِلَهِی) صَبَرْتُ عَلَى حَرِّ نَارِکَ فَکَیْفَ أَصْبِرُ عَنِ النَّظَرِ إِلَى کَرَامَتِکَ، أَمْ کَیْفَ أَسْکُنُ فِی النَّارِ وَ رَجَائِی عَفْوُکَ

ای خدا و آقا و مولا و پروردگارم، بر فرض که بر عذابت شکیبائی ورزم، ولی بر فراقت چگونه صبر کنم؟ ! و گیرم ای خدای من بر سوزندگی آتشت صبر کنم، اما چگونه چشم پوشی از کرمت را تاب آورم؟ ! یا چگونه در آتش، ست گزینم و حال آنکه امید من گذشت و عفو تواست؟ !

پس به عزّتت ای آقا و مولایم سوگند صادقانه می‌خورم، اگر مرا در سخن گفتن آزاد بگذاری در میان اهل دوزخ به پیشگاهت سخت ناله سر دهم همانند ناله آرزومندان، و به درگاهت بانگ بردارم همچون بانگ آنان که خواهان دادرسی هستند، و هر آینه به آستانت گریه کنم چونان که مبتلا به فقدان عزیزی می‌باشند، و صدایت می‌زنم: کجایی ای سرپرست مؤمنان، ای نهایت آرزوی عارفان، ای فریادرس خواهندگان فریادرس، ای محبوب دلهای راستان، و ای معبود جهانیان.